این کتاب به بررسی شخصیت هنرمند در هنر و ادبیات یونان باستان و کلاسیک می‌پردازد. گای هدرین استدلال می‌کند که ذهنیت هنری، که برای اولین بار در گلدان‌نگاری آتنی قرن ششم پیش از میلاد بیان شد و به‌شدت توسط Euphronios مورد بررسی قرار گرفت، در کنار شخصیت خودآگاهانه شاعر شکل گرفت. او توضیح می‌دهد که چگونه شاعرانی مانند Archilochos و Hipponax با شخصیت هومری حیله‌گر ادیسه به‌عنوان نمونه اولیه راوی موفق همذات پنداری می‌کنند، و چگونه هفایستوس خدای هنرمند لنگ و مدبر توسط گلدان‌نگاران باستانی مانند Kleitias تقلید می‌شود. در غزلیات و هنر تصویری، هدرین برداشت گسترده‌ای از هنرمند یا شاعر را به‌عنوان فردی حاشیه‌ای اجتماعی، و گاه از نظر فیزیکی ناقص، اما از لحاظ بلاغی باهوش، از نظر فنی بی‌نظیر، و استاد داستان ردیابی می‌کند. این کتاب با گرد هم آوردن ریشه‌های سوبژکتیویته در رسانه‌ها در یک تحلیل پایدار، روش جدیدی برای مطالعه رابطه بین شعر و هنر در یونان باستان ارائه می‌کند.