دادا اغلب به دلیل راهبردهای شوک و مخالفتش مورد تجلیل قرار می‌گیرد، اما در ارائه‌گرایی دادا، ماریا استاوریناکی تصویر جدیدی از هنر و نوشته‌های دادا به‌عنوان بازتابی شفاف درباره تاریخ و نقش هنر در آن ارائه می‌دهد. او معتقد است که آگاهی تاریخی حاد دادائیست های اصلی (مستقر در برلین) و تجربه مدرن آنها از زمان، فرمول بندی های مورخان بزرگی مانند راینهارت کوسلک و اخیراً فرانسوا هارتوگ را پیش بینی کرده است. این کتاب به بررسی موقتی‌ها و مفاهیم تاریخ دادا در آثار هنری، گفتمان هنری، و در عکس‌های جنبش دادا برلین می‌پردازد. این عکس‌ها - از جمله عکس معروف اولین نمایشگاه بین‌المللی دادا - نه به‌عنوان اسناد ساده و شفاف، بلکه به‌عنوان استقرار رسمی منطبق با یک نظریه بسیار ملموس تاریخ ارائه شده‌اند. این رویکرد به استاوریناکی اجازه می‌دهد تا دادا را به جنبش‌های هنری معاصر و شیوه‌های علاقه‌مند به تاریخ و آرشیو مرتبط کند. در همان زمان، او به بررسی چیزی می‌پردازد که به‌نظر می‌رسد یک گویی واقعی از جنبش است: ادعای هم‌زمان آن به امر زودگذر و نوشتن اجباری آن از تاریخ خود. به این ترتیب، ارائه‌گرایی دادا محدودیت‌های بین تاریخ و داستان را نیز مورد بازجویی قرار می‌دهد.