زمانی که متفکر روشنگری، گوتولد افرایم لسینگ، رساله Laocoon: An Essay on Limits of Painting and Poetry را در سال 1766 نوشت، نقاط قوت و ضعف هر هنر را بیان کرد. نقاشی به قلمرو فضا اختصاص داده شد. شعر به قلمرو زمان فضا و زمان در عمل هنری و زیبایی شناسی به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه هنرمندان از قرن هجدهم تا به امروز با پیامدهای نظریه لسینگ و آن چه که از آن به وجود آمده دست و پنجه نرم کرده اند. همانطور که کتاب نشان می‌دهد، بسیاری از هنرمندان تحت تأثیر نظریه‌های لسینگ قرار گرفته‌اند - و همچنان هستند - که در آموزش هنر و نقد هنری نفوذ کرده‌اند. هنرمندانی از ژان راوکس گرفته تا ویلم دو کونینگ و فرانسیس بیکن و منتقدان هنری مانند کلمنت گرینبرگ، وزن نظریه‌های لسینگ را چه آگاهانه و چه غیرآگاهانه در شیوه‌های خلقت خود احساس کرده‌اند. آیا باید ناقوس مرگ را برای تئوری های لسینگ و هم نوعانش به صدا درآوریم؟ یا آیا مفاهیم زمانی، فضایی و رقابت هنری همچنان آشکار خواهند شد؟ این کتاب - اولین کتابی که به چگونگی ارتباط نوشته های لسینگ با تولید هنرهای تجسمی پرداخت - این پرسش ها را به منصه ظهور می رساند.